Dorosłe Dzieci Alkoholików to osoby, które dorastały w rodzinach z problemem alkoholowym.
Syndrom DDA to zespół problemów i zaburzeń wynikających z destrukcyjnych schematów osobistych, powstałych w dzieciństwie w rodzinie alkoholowej, które utrudniają adekwatny, bezpośredni kontakt z teraźniejszością i powodują psychologiczne zamknięcie się w traumatycznej przeszłości. Przeżywanie i interpretowanie aktualnych wydarzeń i relacji odbywa się przez pryzmat bolesnych doświadczeń z dzieciństwa. Zniekształcenia te nie są dla DDA uświadomione.
Destrukcyjne schematy przyczyniają się do powstawania u pacjenta wielu zaburzeń w kontakcie z samym sobą:
– tworzenia negatywnego lub niespójnego obrazu siebie,
– atakowania siebie i ignorowania swoich potrzeb,
– nadmiernego przeżywania negatywnych uczuć.
Powodują też problemy w relacjach z innymi osobami:
– wrogi i nieufny stosunek do innych,
– przeżywanie ambiwalentnych emocji i pragnień w kontaktach interpersonalnych,
– destrukcyjne wzory kontaktowania się z innymi (szczególnie tymi, z którymi pacjent jest w bliskich związkach).
W przypadku osób, które wychowywały się w rodzinie z problemem alkoholowym źródłem powstawania dysfunkcyjnych schematów osobistych może być:
– nagromadzenie traumatycznych doświadczeń związanych z przemocą fizyczną, psychiczną lub seksualną;
– powtarzalność tych doświadczeń, rozciągnięcie ich występowania w czasie, niejednokrotnie przez całe dzieciństwo;
– krzywdzenie przez rodziców, a więc osoby, które naturalnie powinny dawać ochronę i oparcie;
– występowanie zaburzeń i głębokich deficytów w doświadczaniu bezpiecznej więzi z rodzicami;
– przeżywanie kompromitacji, wstydu, często odrzucenia społecznego z powodu zachowań rodziców;
– brak dobrych wzorów do identyfikacji i pełnienia ról w rodzinie.
(Sobolewska – Mellibruda Z. 2011)
Przekonania, które mogą występować u osób z syndromem DDA:
Muszę mieszkać z rodzicami, żeby pilnować, by się nie pozabijali …
Powinienem się odwdzięczyć za wychowanie …
Mam stały obowiązek wobec nich, bo są moimi rodzicami …
Wszystko zniosę, żeby tylko mnie nie porzucił …
Jestem tak beznadziejna, że i tak nikt mnie nie zechce …
Taki już mój los …
Nie zasługuję na nic lepszego …
Jeśli rodzice mnie nie pokochają, to nie jestem nic wart …
Muszę stale się starać zasługiwać na miłość …
Świat jest zagrażający, więc muszę być ciągle czujny i nikomu nie ufać …
Ode mnie zależy szczęście i zdrowie moich rodziców …
Nie mam wpływu na własne życie …
Jestem gorszy, inny, więc muszę starać się to ukryć …
Muszę być twardy …
Moje potrzeby są nieważne …
Zbytnia radość źle się kończy, więc lepiej się nie cieszyć, by się nie rozczarować …
Nie mam prawa do błędu, muszę przestrzegać zasad …
Podjęcie psychoterapii stwarza okazję do korektywnego doświadczenia budowania trwałej i bezpiecznej relacji terapeutycznej. Określenia problemów, badania schematów przyczyniających się do ich powstawania, zmiany schematów oraz nauki nowych umiejętności intra- i interpersonalnych.
