Zaburzenie lękowe z napadami paniki
Atak paniki to intensywne odczucie obawy lub bezpośrednio zagrażającej katastrofy, które wybucha nagle i wiąże się z doznaniami fizycznymi (zawroty głowy, szybkie bicie serca, mdłości czy parastezje) przynoszącymi cierpienie psychiczne. Podczas ataku osoba lęka się, że dzieje się coś bardzo niepokojącego jak atak serca, wylew lub atak szaleństwa.
Myśli których doświadcza to np.
- Dostanę zawału ...
- Ślepnę ...
- Tracę kontrolę popadam w obłęd ...
- Zemdleję podczas napadu, lęk spowoduje, że zasłabnę ...
- Przestanę oddychać, uduszę się i zabrakie mi powietrza ...
Terapia poznawczo-behawioralna ma udowodnioną skuteczność w tym zaburzeniu.
Średnio 12 sesji pozwała radzić sobie pacjentom z napadami paniki.
Średnio 12 sesji pozwała radzić sobie pacjentom z napadami paniki.
Uogólnione zaburzenie lękowe
Kluczową cechą myślenia w lęku uogólnionym jest uporczywe i nawracające zamartwianie się, które pacjent odczuwa jako nadmierne, przesadne i nie do opanowania. Zamartwianie jest strategią radzenia sobie z trudnościami. Problem staje się bardziej poważny jeżeli osoba martwi się tym, że tak się zamartwia. Przedmiotem zamartwiania się staje się samo martwienie.
Przykładowe przekonania pacjentów z tym zaburzeniem to:
- Dzięki martwieniu lepiej sobie radzę
- Gdy się martwię, zawsze jestem przygotowany na najgorsze
- Jeżeli się nie martwię mogę spowodować, że nie stanie się nic złego
- Mogę zwariować od tego ciągłego martwienia
- Moje obawy nie dają się opanować
- Mógłbym się martwić i nigdy nie przestać
Oceniano skuteczność interwencji poznawczo-behawioralnych w badaniach naukowych Borkovca dotyczących uogólnionego zaburzenia lękowego. Wynikało z nich, że metody poznawcze wykazywały pewną wyższość nad behawioralnymi. Ogólnie połowa leczonych pacjentów uzyskuje poprawę funkcjonowania.
